یکوقت کسی خدایی نکرده فراخوان تظاهرات نده ها! ملت تو سری خور ایران بیشتر از اینها تو سری می خواهد

پلیس امنیت اخلاقی هم اضافه شد. این همه سال نظام تو سرمون زده هیچ غلطی نکردیم .... حالا هم دوباره دستگیری خواهر و مادر و دوست و همسر به بهانه بد حجابی. آیا توسری برای ما بس است؟ خیر، ما سیر بشو نیستیم. دست این نظام درد نکنه که نیاز مبرم ما به توسری رو فراهم میکنه.

یکوقت کسی فراخوان تظاهرات نده ها! ما همون دوست داریم در آرامش توسری بخوریم. توسری کم بخور، همیشه بخور. اگر هم فراخوان میدید سعی کنید پراکنده و جدا از هم باشه. دانشجوها جدا از مردم تو دانشگاه ها، صنف کارگری جدا جلوی کارخانه ها، معلمان در محلی مستقل و جدا از دیگران، توده مردم هم تو مترو و زیر زمین وجاهایی که موجب تشدد خاطر نظام نشه.

یه وقت مستقل از شورای عالی هماهنگی سبز عمل نکنید ها! 10 نفر هم نمیتونید جمع کنید، تلاش بیخودی نکنید. اگر هم کسی فراخوان داد بهش منفی بدین و با گذاشتن کامنت منفی دیگران را از پیوستن به فراخوان منصرف کنید. اصلا بهش بگین که تو سگ کی باشی که فراخوان میدی. یکوقت ائتلاف تشکیل ندین با همدیگه بیانیه مشترک بدین ها! خیلی کار پوچ و بی فایده ای است. شماها که 10 نفرهم نمیتونین تو خیابون بیارین. اگر صبر کنید خود شورای عالی هماهنگی سبز بیانیه میده و یک روز رو برای تظاهرات تعیین میکنه، حتی شاید هم دوباره تند روی بکنه و هر هفته یک روز رو تظاهرات اعلام کنه. یک وقت کسی نسبت به رنج و عذاب زندانی های سیاسی و غیر سیاسی احساساتی نشه دعوت به تظاهرات بکنه! بالاخره از اینها یک چند درصدیشون سالم یا حداقل نیمه جان از زندان بیرون خواهند آمد.

ضرورت تشکیل ائتلاف بین اپوزیسیون خارج از کشور برای سازماندهی اعتراضات خیابانی

با توجه به اینکه عملا چیزی از اپوزیسیون در داخل کشور نمانده و اکثر فعالان سیاسی قلع و قمع شده اند و اینکه برخی از مردم از عملکرد اصلاح طلبان و شورای عالی هماهنگی سبز ناراضی هستند، نیاز به یک گروه هماهنگ کننده برای سازماندهی مردم ضروری به نظر میرسد. تا وقتی که هیچ جایگزینی برای شورای عالی هماهنگی راه سبز برای مردم ایران وجود نداشته باشد نمی توان انتظار روند متفاوتی از جریان سیاسی کنونی کشور داشت.

چنین ائتلافی می تواند متشکل از تمامی افراد مستقل و گروه های فعال سیاسی باشد که به آینده دموکراتیک اعتقاد دارند و هدف بعد از پیروزی خود را تشکیل حزب و فعالیت حزبی تلقی می کنند.

ما همگی با شخصیت های سیاسی و تحلیل گران ایران آشنایی داریم و به سخنرانی های آنان و تحلیل هایشان گوش می دهیم و بسیاری از موارد آنها را تحسین می کنیم. آیا وقت آن نیست که این گروه ها و شخصیت ها که همگی در مورد ضرورت سقوط نظام دیکتاتوری هم نظر هستند ائتلاف تشکیل داده و مردم را با بیانیه های خود سازماندهی و تشویق به مبارزه کنند؟

شاید طیف و تعداد افرادی که پیرو فراخوان های مستقل و جداگانه صریح افرادی مثل آقای بنی صدر یا سازگارا به خیابان می آیند آنقدر وسیع نباشد اما وقتی طیف وسیعی از اپوزیسیون تشکیل ائتلاف بدهد در آن زمان جمعیت بسیار گسترده ای از مردم وارد عمل خواهد شد.