ای خائن!

ای خائن! چطور تونستی از این همه اعتمادی که بهت داشتم سوء استفاده کنی؟

این همه هواتو داشتم، بهت رسیدم. حتی نذاشتم یک روز شکمت خالی بمونه.

همیشه بهت سر می زدم، صبح، ظهر، شب. گاهی حتی نیمه شب ها هم یادی ازت می کردم و از اون چندرغازی که در می آوردم تو اون شکم صابمردت می ریختم. این بود مزد این همه زحمت و دلسوزی من؟

آهای صندوق! با توام!

حق من این بود؟ حق مردم فقیر و گرسنه ایران این بود؟

ببینم! رو شکم گندت چی نوشتی؟ . . . صدقه باعث شادی دلها می گردد.

آآخِی! نازی! این چه جور شادیه که باعث غمگینی هموطنای من میشه؟ این چه جور شادیه که مردم ما حسش نمی کنن؟

من این پولا رو به تو امانت دادم تا بدی به هموطنای خودم، به فقیرها و نیازمند های کشورم، نه اینکه بدیشون به کشورهای مفت خور دیگه!

شنیدم با بعضی ها ساخت و پاخت کردی! پولا را از جیب من و امثال من میکِشی بیرون و باهاش از منافع یک عده آدمکش دفاع می کنی، آره؟ هیچ میدونی داری چه کار می کنی؟

آخه صندوق صدقه نفهم، تو که همیشه تو خیابونا وِلی! هیچ ندیدی، نشنیدی، نپرسیدی،که اینایی که باهاشون رفیق شدی چجور آدمیایی هستن؟ نشنیدی مردم رو به گلوله بستن؟ ندیدی مردم رو کشتن؟ ندیدی این همه جوون بی گناهو دستگیر کردن بردن زندان؟ ندیدی چند میلیون آدم که از دستشون ناراضی بودن ریختن تو خیابون؟ ندیدی که زیر لب از ظلم و ستمشون صحبت می کردن؟ با خودت نگفتی که از این چند میلیون نفر، یکی هم ممکنه حرفش راست باشه؟

خاک بر سر من کنن که اینقدر ساده بودم. فکر می کردم که تو هم مثل من صاف و ساده ای .

از امروز دیگه من اون آدم سابق نیستم. هر جا ببینمت کاری می کنم که از کرده ات پشیمون بشی. نمی گذارم حتی یک سکه هم از گلوت پایین بره. حالا این خط و این نشون.