وصیتنامه

من، یک ایرانی، وصیت می کنم:

پس از مرگم، نامم به مسجد مبرید

بر سر پیکر بی جانم آخوند و ملا مبرید

مسجدی که لانه آدم کُشان است، پشت بامش پناه اهریمنان است، نه شایسته ما ایرانیان است.

پیکرم به دشت و کوه بَرید، به دور از شهر انبوه بَرید

بگذارید جسمم از خاک شود، چناری از آن قد برآرد به بلندی پیروزی و با هزاران برگ سبز فریاد بزند: زنده باد آزادی!

مرا به گورستان آخوند ها مبرید، به جهنم زهرا و رضا مبرید، نمی خواهم جسم مرده ام این نامردمان را نفعی برساند.

مرا به نوحه خوان نیازی نیست. مرا به شیاد ریا کار نیازی نیست. مرا با خرافه و نیرنگ کاری نیست.

همان یادی که دوستان از من کنند، وگر به بدی و کژی یاد کنند ، به از کاری است که نوحه خوانان کنند.

گر ندیدید پیکر پاره پاره ام، ور از شما مال طلبیدند، تا ببینید جِسمم و بیندیشید چاره ام، رهایم کنید:

همان به که این پیکر خونین رها شود، خوراک سگان و شغالان شود

به هر جا افکنند این جسم بی جان - چو بیرون می شود روح من از آن

زنم فریاد تا یابم عزیزان - کجایی اشکان، سهراب، ندا جان

شعر: کلوت (iraniranbest.blogspot.com)

این شعر رو من پس از جان سالم به در بردن از شکنجه گاه رژیم و پس از آزادی از اوین سرودم. امروز پس از ماه ها در اینترنت جستجو کردم و دیدم خیلی وبلاگ نویسان و یا کاربران فروم ها این شعر رو نوشتن و به منبع اصلی هیچ اشاره ای نکردند. این خیلی مهم نیست. مهم این است که افراد زیادی با این شعر ارتباط برقرار کردند و شاید حرف دل خیلی از مردم ایران به خصوص زندانیان سیاسی رژیم باشد.

به امید پیروزی