باید پذیرفت هر حرکتی اگر زیربنا و تفکر ریشه داری پشت اش نباشه به نتجه نمی رسه و اگر هم تغییری ایجاد شه کاملا موقتی و گذارا هست. انقلاب 57 ایران (بر خلاف چیزی که میگن از سال 42 شروع شد) عملا از 17 شهریور همون سال 57، بصورت جدی کلید خورد و در عرض 5-6 ماه انقلاب شد ولی اثرش رو ببینید هنوز 30 سال نشده نارضایتی به زیر پوست جامعه رسیده.
در عوض به انقلاب فرانسه نگاه کنید. انقلاب فرانسه بیشتر از 100 سال (و به قول بعضی ها 200 سال یعنی 20 نسل!) طول کشیده و به جایی رسیده که الان پیشرو آزادی بیان و سمبل دموکراسی محسوب میشه. (البته جوکهای تبلیغاتی صداسیما برای کشف حجاب در فلان مدرسه فرانسوی رو زیاد جدی نگیرید) از طرف دیگه ثبات کشورهای اسکاندیناوی رو ببینید. آخرین جنگی که در سوئد رخ داده به 150 سال قبل و به واکینگ ها بر می گرده!
دوستان بدونید قسمت عمده ما جماعت سبز همچنان تنها "می دانیم چه نمی خواهیم"، ولی "نمی دانیم چه می خواهیم" تجمع های سبزی که تشکیل میشه رو در نظر بگیرید. در ظاهر همه هم صدا و واحد هستیم. ولی بیایید فرض کنیم که فردا حکومت کنار رفته و قراره حکومت جدیدی بر سر کار بیاد. از بین ما، دوستانی وجود دارند که هیچ اعتقادی به دین ندارند. دوستان دیگه ای هستن که پایبند به اعتقادات دینی و حکومت دینی ولی عادل هستند ودسته میانه ای مثل من هم هستند که دین رو امری شخصی و فردی می دونن و معتقدند حکومت ارتباطی به دین نداره و مردم در عمل به دین یا هر ایدئولوژی فکری دیگری باید آزاد باشند. با این تنوع سلایق آیا انقلاب جدیدی که بر این وضعیت شکل بگیره پایدار خواهد موند؟
آیا فکر نمی کنید تا موقعی که ما درخواست مشخصی از حکومت نداشته باشیم، تعریف شسته رفته ای از آزادی و دموکراسی (درتمام زمینه ها از آزادی بیان، مطبوعات و...) نداشته باشیم، نظر مشترکی راجع به نحوه و منبع نگارش قانون اساسی نداشته باشیم، در مبانی اولیه، مثل حکومت دینی یا غیر دینی اینقدر تنوع سلیقه داشته باشیم، نمی تونیم حرکت ریشه ای و عمیقی انجام بدیم؟ و اگر هم حرکتی صورت بگیره دائمی نخواهد بود؟ کمی عمیق تر فکر کنیم...
دوستان عزیز سبز، فکر اینکه حرکت و جنبشی که راه افتاده بخواد یک شبه به ثمر بشینه رو از سرتون بیرون کنید. اگر حرکتی و جنبشی یک شبه و در جامعه ای با چنین گستردگی عقاید و سلایق دینی، سیاسی و ... به نتیجه برسه، به همون سرعت هم شکست می خوره. مبارزه ما، مبارزه فرسایشی بدون سلاح است. مبارزه ما مبارزه با سادگی و ساده اندیشی است. مبارزه ما اطلاع رسانی به قشر نا آگاه و کم آگاه هست که هنوز گول دروغهای دولت رو می خورند. مبارزه ما جنگ عقاید هست، مبارزه ما گسترش آگاهی خود و دیگران و کنار گذاشتن نادانی هاست. مبارزه ما باز شدن دیده ها بدون وابستگی و بندگی به فلان جناح سیاسی، فلان ایدئولوژی یا فلان دین است.
مبارزه با آرامش و منطق و با حساب و کتاب. شاید ما جوونهای 20 تا30 ساله هم شاهد چنین تجربه و تغییری نباشیم. ولی نباید خود خواه باشیم. فرزندان ما حق آزادی و دموکراسی دارن. شاید حکم و قرعه تاریخ به ما جوونها افتاده که بهای سنگین دموکراسی رو بپردازیم ولی در عوض نسل فرزندان مون این بزرگترین و زیباترین هدیه رو از ما دریافت کن.
وکلام آخر: خودخواهی رو کنار بگذاریم و برای آزادی نسل فرزندانمون تلاش کنیم و بجنگیم.
الهی امین
پاسخحذفآمین....
پاسخحذفاگر جنبش سبز یک شبه به ثمر بشینه...
پاسخحذفباید پذیرفت هر حرکتی اگر زیربنا و تفکر ریشه داری پشت اش نباشه به نتجه نمی رسه و اگر هم تغییری ایجاد شه کاملا موقتی و گذارا هست. انقلاب 57 ایران (بر خلاف چیزی که میگن از سال 42 شروع شد) عملا از 17 شهریور همون سال 57، بصورت جدی کلید خورد و در عرض 5-6 ماه انقلاب شد ولی اثرش رو ببینید هنوز 30 سال نشده نارضایتی به زیر پوست جامعه رسیده.
در عوض به انقلاب فرانسه نگاه کنید. انقلاب فرانسه بیشتر از 100 سال (و به قول بعضی ها 200 سال یعنی 20 نسل!) طول کشیده و به جایی رسیده که الان پیشرو آزادی بیان و سمبل دموکراسی محسوب میشه. (البته جوکهای تبلیغاتی صداسیما برای کشف حجاب در فلان مدرسه فرانسوی رو زیاد جدی نگیرید) از طرف دیگه ثبات کشورهای اسکاندیناوی رو ببینید. آخرین جنگی که در سوئد رخ داده به 150 سال قبل و به واکینگ ها بر می گرده!
دوستان بدونید قسمت عمده ما جماعت سبز همچنان تنها "می دانیم چه نمی خواهیم"، ولی "نمی دانیم چه می خواهیم" تجمع های سبزی که تشکیل میشه رو در نظر بگیرید. در ظاهر همه هم صدا و واحد هستیم. ولی بیایید فرض کنیم که فردا حکومت کنار رفته و قراره حکومت جدیدی بر سر کار بیاد. از بین ما، دوستانی وجود دارند که هیچ اعتقادی به دین ندارند. دوستان دیگه ای هستن که پایبند به اعتقادات دینی و حکومت دینی ولی عادل هستند ودسته میانه ای مثل من هم هستند که دین رو امری شخصی و فردی می دونن و معتقدند حکومت ارتباطی به دین نداره و مردم در عمل به دین یا هر ایدئولوژی فکری دیگری باید آزاد باشند. با این تنوع سلایق آیا انقلاب جدیدی که بر این وضعیت شکل بگیره پایدار خواهد موند؟
آیا فکر نمی کنید تا موقعی که ما درخواست مشخصی از حکومت نداشته باشیم، تعریف شسته رفته ای از آزادی و دموکراسی (درتمام زمینه ها از آزادی بیان، مطبوعات و...) نداشته باشیم، نظر مشترکی راجع به نحوه و منبع نگارش قانون اساسی نداشته باشیم، در مبانی اولیه، مثل حکومت دینی یا غیر دینی اینقدر تنوع سلیقه داشته باشیم، نمی تونیم حرکت ریشه ای و عمیقی انجام بدیم؟ و اگر هم حرکتی صورت بگیره دائمی نخواهد بود؟ کمی عمیق تر فکر کنیم...
دوستان عزیز سبز، فکر اینکه حرکت و جنبشی که راه افتاده بخواد یک شبه به ثمر بشینه رو از سرتون بیرون کنید. اگر حرکتی و جنبشی یک شبه و در جامعه ای با چنین گستردگی عقاید و سلایق دینی، سیاسی و ... به نتیجه برسه، به همون سرعت هم شکست می خوره. مبارزه ما، مبارزه فرسایشی بدون سلاح است. مبارزه ما مبارزه با سادگی و ساده اندیشی است. مبارزه ما اطلاع رسانی به قشر نا آگاه و کم آگاه هست که هنوز گول دروغهای دولت رو می خورند. مبارزه ما جنگ عقاید هست، مبارزه ما گسترش آگاهی خود و دیگران و کنار گذاشتن نادانی هاست. مبارزه ما باز شدن دیده ها بدون وابستگی و بندگی به فلان جناح سیاسی، فلان ایدئولوژی یا فلان دین است.
مبارزه با آرامش و منطق و با حساب و کتاب. شاید ما جوونهای 20 تا30 ساله هم شاهد چنین تجربه و تغییری نباشیم. ولی نباید خود خواه باشیم. فرزندان ما حق آزادی و دموکراسی دارن. شاید حکم و قرعه تاریخ به ما جوونها افتاده که بهای سنگین دموکراسی رو بپردازیم ولی در عوض نسل فرزندان مون این بزرگترین و زیباترین هدیه رو از ما دریافت کن.
وکلام آخر: خودخواهی رو کنار بگذاریم و برای آزادی نسل فرزندانمون تلاش کنیم و بجنگیم.
(محمد)